رهپویان فرج

گزارش نامه‌ی واقعه‌ی کربلا

1. امام حسین علیه‌السّلام در سوم شعبان [مسار الشیعة، ص 37؛ مصباح المتهجد، ص 758، ابوالفرج اصفهانی (مقاتل الطالبیین، ص 51) و مفید در ارشاد (ص 218) پنجم شعبان را روز تولد دانسته‏اند.] سال چهارم [گذشت که برخی تولد امام حسن علیه‏السلام را در سال دوم دانسته‏اند که طبعا باید تولد امام حسین علیه‏السلام را هم در سال سوم بدانند. کلینی (کافی، ج 1، ص 463) و شیخ طوسی (التهذیب، ج 6، ص 41) بر این باورند.] هجرت به دنیا آمد.

 آن حضرت در تمام سالهای کودکیش در کنار جدش رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم با آن حضرت مأنوس بوده و هیچگاه، حتی در وقت نماز، از آن حضرت جدا نمی‌شد رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم سخت به او و برادرش اظهار علاقه کرده بود و با جملاتی که درباره‌ی آنها فرمودند، گوشه‌ای از فضایل آنها را برای مردم بازگو کردند. 

 در آثار حدیثی، شمار زیادی فضیلت برای امام حسین علیه السلام نقل شده است که بسیاری از آنها مانند حدیث  الحسن و الحسین سیدالشباب اهل الجنة متواتر است علاقه‌ی رسول خدا صلی الله علیه و آله به این دو فرزند، برای همه‌ی اصحاب آشکار بود و در این باره، پیامبر صلی الله علیه و آله می‌کوشید تا مردم را از علاقه‌ی خود به این دو فرزندش آگاه کرد و حتی فرمود، خدایا دوست بدار کسی‌که آنها را دوست بدارد. و می‌فرمود: کسی که مرا دوست دارد، دو فرزند مرا هم باید دوست بدارد: من احبنی فلیحب هذین [ ترجمة الامام الحسین علیه‏السلام ص 25. ] 

 و فرمود: من أحب الحسن و الحسین فقد أحبنی، و من أبعضهما فقد أبغضنی، [ همان، ص 136. ] 

 ... یحیی بن سالم موصلی که از دوستداران امام حسین علیه السّلام بود می‌گوید:با امام در حرکت بودیم، به در خانه‌ای رسیدند و آب طلبیدند. کنیز با قدحی پر از آب بیرون آمد. امام پیش از خوردن آب، انگشتر نقره‌ی خود را از دست درآورده به او دادند و فرمودند: این را به اهلت بسپار، آنگاه به نوشیدن آب پرداختند. [ ترجمة الامام الحسین علیه‏السلام ص 35. ]

2. امام حسین علیه السّلام در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان حضور داشت و در کنار پدر به جنگ با پیمان شکنان و ظالمان پرداخت. از آن حضرت خطبه‌ای در جنگ صفین نقل شده است که ضمن آن مردم را به جنگ ترغیب می‌کردند. [ بحارالانوار، ج 32، ص 405. ] امام حسین علیه‌السّلام در همان مراحل مقدماتی صفین در گرفتن مسیر آب از دست شامیان نقش داشت. امام علی علیه السّلام پس از آن پیروزی فرمود، هذا اول فتح ببرکة الحسین علیه السّلام [ همان، ج 44، ص 266. ] زمانی عبیدالله بن عمر در صفین امام را صدا کرد و گفت که پدر تو قریش را چنین و چنان کرده است.

 امام او را متهم به پیروی از قاسطین کرده و فرمودند که اینان به زور اسلام را قبول کردند؛ اما در اصل مسلمان نشده اند [الفتوح، ج 3، ص 35. ]

 امام حسین علیه السّلام در دوره‌ی امامت برادرش، به طور کامل از سیاست وی دفاع می‌کرد. آن حضرت در برابر درخواست های مکرر مردم عراق، برای آمدن آن حضرت به کوفه، حتی پس از شهادت برادرش، حاضر به قبول رأی آنها نشده و فرمودند، تا وقتی معاویه زنده است، نباید دست به اقدامی زد. 

معنای این سخن آن بود که امام در فاصله‌ی ده سال به اجبار حکومت معاویه را تحمل کردند.

 در مواضع سیاسی امام حسین علیه‌السّلام این نکته‌ی مهمی است که کمتر مورد توجه قرار گرفت است. دلیلش آن است که ما، امام حسین علیه السّلام را بیشتر از زاویه‌ی اقدام انقلابیش در کربلا می‌شناسیم؛ در حالی که امام تابع وظیفه‌ای بود که بر عهده‌اش گذارده شده بود.

3. رهبری شیعیان پس از شهادت امام حسن علیه السّلام (سال 49) در اختیار امام حسین علیه السّلام قرار گرفت و مردم کوفه ضمن یک نامه ی تعزیت، از رهبری و امامت امام حسین علیه السّلام استقبال کرده و وفاداری خود را به عنوان یک شیعه به ایشان اعلام کردند.

  ادامه دارد...