رهپویان فرج

شهادت امام عسکری علیه السلام

امام حسن عسکری علیه السلام در سال ۲۶۰ ه‘ در سن ۲۸ سالگی به دست معتمد عباسی به شهادت رسید.

معتمد به عباسیان سفارش می کرد که بر آن حضرت تنگ بگیرند.

صدوق می فرماید: معتمد چندین مرتبه امام عسکری علیه السلام را حبس کرد. ۲۲ ساله بودند که امام هادی علیه السلام به شهادت رسیدند، و مدت امامت آن حضرت شش سال بود. در شبی که فردای آن روز به شهادت رسیدند نامه های زیادی به مردم مدینه نوشته بودند.

هنگام نماز صبح، بعد از آنکه امام عصر علیه السلام آن حضرت را وضو دادند و جوشانده ای به حضرتش دادند، به شهادت رسیدند.

وقتی مردم سامرا با خبر شدند، همه بازارها بسته شد و مردم کنار منزل آن حضرت جمع شدند. وزراء و اتباع خلیفه و بنی هاشم و علویات داخل منزل بودند. در سامرا صدای شیون و گریه از هر سو به گوش می رسید و قیامتی بر پا شده بود.

امام زمان علیه السلام آن حضرت را غسل داده بعد از کفن آن حضرت بدن مطهر را جهت نماز آوردند. جعفر برادر حضرت جلو آمد که بر بدن مبارک نماز بخواند. همین که خواست تکبیر بگوید امام زمان علیه السلام در حالی که طفلی گندمگون، پیچیده موی، گشاده دندان مانند پاره ماه بود از حرم بیرون آمد و ردای جعفر را کشید و فرمود ای عمو! دور شو که من به نماز گزاردن بر پدر خود از تو سزاوارترم و بر پدر بزرگوارش نماز خواند، و آن حضرت را نزد قبر پدر بزرگوارش حضرت هادی علیه السلام دفن نمودند.

جعفر این واقعه را برای معتمد نقل کرد. همه جا را در جستجوی حضرت گشتند، ولی اثری از آن حضرت ندیدند.

در سال شهادت امام عسکری علیه السلام سال ۲۶۰ ه‘ محدث جلیل جناب فضل بن شاذان نیشابوری از دنیا رحلت فرمود. او صاحب ۱۸۰ تألیف است و امام عسکری علیه السلام سه بار بر او رحمت فرستاده اند.

منابع:

قلائدالنحور: ج رجب، ص ۱۴۳، ۱۴۴ - تتمه المنتهی: ص ۳۵۰، ۳۵۱-فیض العلام،ص۲۰۹-

غیبت طوسی،ص۱۶۴-زادالعماد،ص۳۳۴-کمال

الدین،ص۴۷۳-بحارالانوار،ج۵،ص۳۳۱-قلائد

النحور،ج رجب،ص۱۴۴-ارشاد،ج۲،ص۲۲۶-

کشف الغمة،ج۲،ص۴۰۲-کافی،ج۲،ص۵۶۱

سخنرانی پرشور و حماسی حضرت آیت الله نجم الدین طبسی در همایش بین المللی #غدیر از دیدگاه اهل سنت در سالن همایشات دانشگاه شهر تبریز بدعوت جامعة المصطفی

 کانال تلگرامی رهپویانِ فرج

https://t.me/joinchat/AAAAAD_Uba3hGEvQLRR5JA

دریافت

عنوان: عید غدیر
حجم: 11.6 مگابایت

در کنار کدامین سرو باید سرو قامتت را به تماشا نشست و در کنار کدامین گل باید رایحه جانبخش نفسهای تو را بویید و کدامین قمری را باید گفت که نغمه روح بخش خود را در فضای غم آلود غیبت سر دهد و انتظار خود را با آهنگ و نوای خویش در فضای باغ، بر بال نسیم نشان دهد؟ در چشم کودکان مظلوم و در سیمای نوباوگان یتیم، رنج انتظار و سیاهی هجران و فراق تو به چشم می خورد. کشیده قامت نوجوانان به خمیدگی گرایید و سیاه موهایشان را رنگ سپید، در برگرفت. اما چه می گویم؟ آنچه را در این باره گفته اند و می گوییم، بازگویی رنج دوری و اشتیاق، در روزگار غیبت تو است که پشت فلک را خم نموده است. اما تو ای سرور! چگونه برفراز قله های قرون، رنجهای جانفرسا را برخود هموار ساختی و ستمگریها را نظاره گر شدی؟ که صبرت به ایوب، صبر و شکیبایی آموخت، که خداوند فرمود: علیه کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب. [1]

#دانلود_سخنرانی استاد رائفی پور 

 « یادواره شهدا »

 شهر ری، فرهنگسرای ولاء - 7 شهریور 96

 کانال تلگرامی رهپویانِ فرج

https://t.me/joinchat/AAAAAD_Uba3hGEvQLRR5JA

دریافت

عنوان: یادواره شهدا
حجم: 7.26 مگابایت

نسبت بیت المقدس و امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف ۱۸

 چرا وقتی حضرت ابراهیم علیه السّلام خانه خدارو بنا کرد همچنان رو به سمت بیت المقدس عبادت می‌کردند تا زمان پیامبر اسلام؟(رفع شبهه)

زمان صدور دعاها از زبان حضرت ابراهیم علیه‌السّلام به پیش از بنای کعبه باز می‌گردد.

قسمت ۹

ادامه آیه سوم:ربَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی بِوَاد غَیْرِ ذِی زَرْع عِندَ بَیْتِکَ الُْمحَرَّمِ... (1)

۴. جمله(رَبِّ اجْعَلْ هَـذَا الْبَلَدَ آمِناً) که المیزان به عنوان تأیید مدّعای خود آورده، کاملا تأیید مدّعای ماست. از نوشته‌‌های‌علّامه طباطبای چنین برداشت می‌شود که چون این دعا مربوط به زمان پس از بنای کعبه است، پس جمله (رَّبَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ)هم پس از بنای کعبه بوده است! در حالی که این جمله دالّ بر پراکندگی دعاهاست; یعنی دعاها در زمانهای متفاوت بوده‌اند. جالبتر آنکه، هم در سوره بقره (٢) و هم در سوره ابراهیم(٣) 

جمله (رَبِّ اجْعَلْ هَـذَا الْبَلَدَ آمِناً)پیش از آیات ناظر به بنای بیت آمده است. در سوره بقره آیه 127 ناظر به بنای کعبه است و عبارت (رَبِّ اجْعَلْ هَـذَا الْبَلَدَ آمِناً) در آیه 126 است .

و در سوره ابراهیم، آیه 37 ناظر به بنای کعبه است و عبارت (رَبِّ اجْعَلْ هَـذَا الْبَلَدَ آمِناً) در آیه 35 است; یعنی حتی ظاهر آیات، ترتیبی را برای دعاهای حضرت ابراهیم علیه السّلام نشان نمیدهد. 

تفسیر نمونه ذیل این آیه می‌نویسد: ابراهیم دعا کرد: خدایا! من زن و فرزندم را در این وادی خشک رها کردم و وقتی خانه را بنا کرد، دعایش را چنین ادامه میدهد که خدایا! دلهای مردم را به سوی ایشان متمایل گردان.(۴)

اینگونه که تفسیر نمونه نوشته است، گویای این مدعاست که دعاهای حضرت ابراهیم علیه السّلام پراکنده بودند و ضرورتی ندارد که همه دعاها را در یک جا و متصل به هم بدانیم.

۵. آقای یوسفی غروی در کتاب تاریخ تحقیقی اسلام، قول تفسیر علی بن ابراهیم قمی را اختیار کرده، می‌نویسد: آن زمان که حضرت ابراهیم علیه السّلام هاجر و حضرت اسماعیل علیه السّلام را رها کرد و به راه افتاد تا اینکه به کوهی در منطقه «طوی» رسید و در آنجا متوجه آنها شد، دست به دعا برداشت: (رَّبَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ...); (۵) یعنی: حالت نگرانی برایش به وجود آمد و به همین دلیل دعا کرد.

۶. علاوه بر اینها، باید بر روح حاکم بر دعا دقت کرد: حالت درخواست از خداوند همراه با نگرانی برای زن و فرزند. اگر حضرت ابراهیم علیه السّلام، هاجر و حضرت اسماعیل علیه السّلام را در شهر مکّه گذاشت، دیگر این دعا با این کلماتِ (بِوَاد غَیْرِ ذِی زَرْع) و (فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ) و (وَ ارْزُقْهُم مِنَ الَّثمَرَاتِ) برای چیست؟ 

آن زمان که آنها را در بیابان رها کرد اینچنین دعا نکرد، حال که به سر و سامانی رسیدهاند و حضرت اسماعیل(علیه السلام)بزرگ شده و ازدواج کرده و داخل شهر مکّه قوم و خویشی دارند اینچنین دست به دعا بردارد؟!

 (1) [(ابراهیم: 37)]

 (٢) [(منظور آیه 126 سوره بقره است.]

 (٣) [منظور آیه 35 سوره ابراهیم است.]

  (۴)[ناصر مکارم شیرازی و دیگران، پیشین، ج 10، ص 362.]

 (۵)[محمّدهادی یوسفی غروی، پیشین، ج 1، ص 76. ]

 

  ادامه دارد...

نسبت بیت المقدس و امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف ۱۷

 چرا وقتی حضرت ابراهیم علیه السّلام خانه خدارو بنا کرد همچنان رو به سمت بیت المقدس عبادت می‌کردند تا زمان پیامبر اسلام؟(رفع شبهه)

زمان صدور دعاها از زبان حضرت ابراهیم علیهالسّلام به پیش از بنای کعبه باز می گردد.

 قسمت ۸

ادامه آیه سوم: ربَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی بِوَاد غَیْرِ ذِی زَرْع عِندَ بَیْتِکَ الُْمحَرَّمِ... (1)

در جواب، باید سعی کنیم زمان صدور دعاها از زبان حضرت ابراهیم علیه السّلام  را به پیش از بنای کعبه باز گردانیم:

دلیل ۱. دقتی است که استاد جوادی آملی کرده اند:

سابقه داشتن کعبه را شاید بتوان از نیایش آن حضرت به هنگام اسکان خانوده اش در سرزمین مکّه استفاده کرد: إنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی...; 

زیرا در این زمان، حضرت اسماعیل علیه السّلام کودکی خردسال بوده که نمیتوانسته پدر بزرگوار خویش را در بازسازی کعبه یاری دهد، در حالی که در آیه 127 بقره، وی اسماعیل نیز از بنیانگذاران کعبه به شمار آمده است. بنابراین، قبل از حضرت ابراهیم، در آن مکان، هم بیت بوده و هم آن خانه منسوب به خدا بوده و هم محترم بوده. (٢)

۲. ضمایری که در متن دعاهای حضرت ابراهیم علیه السّلام هستند به ما کمک می‌کنند که دریابیم زمان دعاها متفاوت بوده است. 

پیش از بنای کعبه، یعنی وقتی که حضرت ابراهیم علیه السّلام به تنهایی عازم بیتالمقدّس شد، فرمود:(إِنِّی أَسْکَنتُ); 

یعنی: «من» خانواده‌ام را در این وادی گذارده‌ام و میروم.

 اما زمان فارغ شدن از بنای کعبه، می‌فرماید: (رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا); 

یعنی: خدایا! از «ما» (من و اسماعیل)، قبول نما.

 ۳. علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود، ذیل آیات 127 سوره بقره، داستان حضرت ابراهیم علیه السّلام و بنای کعبه را به تفصیل بیان میکند. در روایتی که ایشان نقل میکند نیز زمان این قسمت از دعای حضرت ابراهیم علیه السّلام پیش از بنای کعبه بوده است; ایشان می‌نویسد:

فلمّا سرّحهم ابراهیم و وضعهم و اراد الانصراف منهم الی سارة، قالت له هاجر: یا ابراهیم! لم تدعنا فی موضع لیس فیه انیس و لا ماء و لا زرع. فقال ابراهیم: اللّه الذی أمرنی ان أضعکم فی هذا المکان حاضر علیکم ثمّ انصرف عنهم، فلمّا بلغ کداء و هو جبل بذی طوی التفت الیهم ابراهیم، فقال:(رَّبَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی... لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ)(٣)

زمانی که حضرت ابراهیم علیه السّلام قصد بازگشت به سوی ساره داشت، حرکت کرد تا به کوهی به نام «ذیطوی» رسید. ناگهان متوجه زن و فرزندش شد ـ و از روی نگرانی ـ گفت: خدایا! ایشان را در وادی بی آب و علفی نزدیک خانه ات نهادم... .(۴)

 (1) [(ابراهیم: 37)]

 (٢) [عبداللّه جوادی آملی، پیشین، ص 31.]

 (٣) [علی بن ابراهیم القمی، تفسیر قمی، قم، دارالکتاب، 1376، ج 1، ص 61. ]

  (۴)[نک. محمّدهادی یوسفی غروی، تاریخ تحقیقی اسلام، قم، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(قدس سره)، 1382، ج 1، ص 76.]

  ادامه دارد...

 کانال تلگرامی رهپویانِ فرج

https://t.me/joinchat/AAAAAD_Uba3hGEvQLRR5JA

آگاهی از معارف ناب ائمه ی معصومین علیهم السلام تنها با دست یابی به روایت های صحیح و معتبر امکان پذیر است که آن نیز به شناسایی منابع معتبر و موثق بستگی دارد. از این رو، شایسته است، پیش از پرداختن به مباحث مهدویت و بررسی حدیث های موجود در این باره، منابع موجود در این زمینه را بشناسیم در نخستین گام، به کتاب غیبت نعمانی می پردازیم؛ زیرا یکی از منابع کهن و بسیار معتبر در زمینه ی مهدویت و امام زمان (عج) است.

در آغاز این بحث، درباره ی شخصیت نگارنده ی کتاب، سخن می گوییم. سپس انگیزه ی وی از نگارش کتاب و سرفصلهای آن را می آوریم. در ادامه، ثقه بودن سه تن از مشایخ وی را از نظر علم رجال بررسی می کنیم.

زمین، هیچ گاه از حجّت خدا، خالی نخواهد ماند. این حجّت و امام، یا به صورت ظاهر و آشکار و یا به صورت بیم ناک و مستور خواهد بود! [1] عصر امام زمان،عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف، عصری است که حجّت خدا، غایب از نظر است و شیعیان و پیروان امامان معصوم،علیهمُ السّلام، دست رسی به رهبر و پیشوای خویش ندارند و چون خورشید پشت ابر، از او بهره می گیرند.

یکی از مباحث مربوط به این دوران، تشکیل حکومت اسلامی است. اگرچه پس از انقلاب، مباحث جدّی تری در زمینه ی حکومت ولایی و تبیین راه کارهای آن صورت پذیرفته است، امّا باز هم کم تر به شیوه های استدلال مخالفان و شبهات آنان درباره ی مشروعیّت حکومت اسلامی در عصر غیبت، توجّه شده است.

اعتقاد به وجود دوازده امام معصوم، پس از رسول اکرم (ص)، از اعتقادات پایه‌ای و وجه تمایز اندیشهِ شیعه است. فرزندان این مکتب از کودکی؛ زمانی که اسامی ائمه (ع) و تاریخ امامت را یاد می‌گیرند، با مفهوم غیبت دوازدهمین ایشان آشنا می‌شوند.

این که «فرزند امام یازدهم (ع) به دنیا آمده و طی حوادثی پس از شهادت پدر، از دیدگان پنهان شده و تاکنون نیز در پردهِ غیبت است و روزی ظاهر خواهد شد...»

این، تقریباً خلاصهِ معلوماتی است که بیش‌تر افراد در این زمینه در اختیار دارند!

حکمت و فلسفه ی خلقت، از دیر باز، فکر بشر را به خود مشغول کرده است. تفکّر و اندیشه ای متین و قانع کننده در این امر، می تواند آرام بخش وجود انسان در دریای متلاطم این دنیای مادّی گردد. به همین دلیل، پروردگار متعال، در کلام اش، از این هدف سخن گفته است. می فرماید: «و ماخلقت الجنّ والإنس إلّا لیعبدون» [1] ؛ جن و انس را خلق نکردم، جز برای این که مرا پرستش و اطاعت کنند.

بنابراین، از نظر قرآن، هدف و غایت خلقت، بندگی پروردگار متعال است. در عالم هستی، هیچ رتبه ای بالاتر از آن نیست، ضرورت تحقّق این هدف، از دو جهت قابل تأمّل است: